نوستالوژی دل ....

ای یار سایه شو بر سرم که دیده بربستم بر غمم ای یار ز سایه ات نوری انداز بر دلم که

خاطرات غمم چنگ میزند بر دلم

ای یار من یه جزیره نگاهت پناه نبردم تا که از غمت جان دهم من ز غم رها شدم تا آتش زنم بر خاطراتم
ای یار دگر شعر تلخم بهانه از غم ندارد دگر حضور بی حضورم معنا ندارد
گر تو سایه اندازی بر دلم از فرش میرسم بر عرش دلم
ای یار دگر سنگ خار بر سینه نمیزنم تا ضجه زنم دگر گلی نمیچینم تا زبی وفایی خار بر دستم زند
دگر غروب را نظاره نمی کنم که هم رنگ غم من است ای یار دگر ز امواج خروشان نمیشوم تا که به ساحلت به آرامش رسم
ای یار نمیدانم که کی سایه ات بر دلم سایه خواهد افکند کی سوی چشمانت بر دلم رخنه خواهد کرد
ولی باز میگویم ای یار ز سایه ات نوری انداز بر دلم که غم بر دلم چنگ میزند
آری برس به فریاد که دارد غم بر دلم چنگ میزند
پایان .........................................

(شعر از دوست خوبم حسین اسدی)